Εναν Ιανουαριο στην Ριγα (Μέρος Α’)

Μετά την Λιθουανία, η Λετονία ήταν η 2η από τις χώρες της Βαλτικής που είχα την ευκαιρία να τιμήσω μέχρι τώρα. Ένα κράτος που βρίσκεται ανάμεσα στα άλλα 2, τόσο γεωγραφικά όσο και σε σχέση με το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της. Τελικός προορισμός ήταν μια μικρή πόλη λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Ρίγα, όμως πριν φτάσω εκεί δεν γινόταν να μην περάσω και μερικές ημέρες στην Λετονική πρωτεύουσα. Και μάλιστα με την αυγή του νέου έτους.

Η Ρίγα είναι χτισμένη στις εκβολές του ποταμού Daugava στην Βαλτική Θάλασσα και εκτός του ότι είναι η πολυπληθέστερη πόλη της περιοχής αυτής με πληθυσμό 700.000 κατοίκων περίπου, αποτελεί επίσης και το σημαντικότερο οικονομικό κέντρο λόγω και της στρατηγικής της θέσης. Η ιστορία της ξεκινάει τον 13ο αιώνα, και από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει από εδώ δεκάδες φυλές. Από Πολωνούς και Σουηδούς μέχρι Ναζί και Ρώσους. Άλλωστε ήταν υπό Γερμανική κατοχή κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και μέρος της πάλαι πότε ενωμένης Σοβιετικής Ένωσης. Μάλιστα οι Ρώσοι αποτελούν μια από τις μεγαλύτερες πληθυσμιακές ομάδες της Ρίγα, σε ποσοστό 35 με 40%, το οποίο πριν την διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν ακόμα μεγαλύτερο.

Φτάνουμε στην Ρίγα λοιπόν. Το αεροδρόμιο της απέχει περίπου μισή ώρα από την πόλη και είναι αρκετά σύγχρονο. Πάντως παρά το μέγεθος του, μου έκανε εντύπωση ότι η δημόσια συγκοινωνία που να το συνδέει με το κέντρο είναι περιορισμένη σχετικά. Ουσιαστικά υπάρχει μόνο ένα αστικό λεωφορείο (περνάει βέβαια κάθε 15-20 λεπτά περίπου) και 2 μίνι λεωφορεία, τα οποίο ναι μεν είναι ιδιωτικών συμφερόντων αλλά το κόστος είναι το ίδιο. Έτσι παίρνοντας το λεωφορειάκι 222 έφτασα ένα χιονισμένο και κρύο μεσημέρι του Ιανουαρίου στην Ρίγα.

Πηγή

Ο κυριολεκτικά παγωμένος Daugava σηματοδοτούσε το πέρασμα στην ανατολική πλευρά της πόλης μέσω της καλωδιακής γέφυρας Vansu, που βρίσκεται και το κέντρο της. Η γέφυρα αυτή είναι μία από τις 5 που διασχίζουν τον ποταμό, με την παλαιότερη (Dzelzceļa tilts) να λειτουργεί από το 1871 και την πιο πρόσφατη (Dienvidu tilts) να δίνεται στην κυκλοφορία μόλις το 2013. Δίπλα από τις όχθες του ποταμού δεσπόζει επίσης ένα εντυπωσιακό γύαλινο κτήριο, η Εθνική Βιβλιοθήκη της Λετονίας που μετράει λιγότερο από 3 χρόνια ζωής. Του έχει αποδοθεί ο τίτλος “Κάστρο του Φωτός” αφού ο παγκοσμίου φήμης αρχιτέκτονας Gunnar Birkerts προσπάθησε μέσω του φωτός και του ιδιαίτερου σχήματος, να προσφέρει κάτι μοναδικό στην Λετονία του 21ου αιώνα.

Μιας και το hostel μου στην οδό Merkela ήταν πολύ κοντά, ξεκινάω την βόλτα στην Ρίγα από την περιοχή γύρω από το Πανεπιστήμιο. Εξάλλου βρίσκεται λίγα λεπτά μόλις από τον κεντρικό σταθμό των τρένων και των λεωφορείων, οπότε θέλει-δεν θέλει κάποιος θα περάσει μάλλον από εκεί. Παρά το χιόνι όλα φαίνονται να βρίσκονται στην εντέλεια, με τα εκχιονιστικά μηχανήματα να λειτουργούν πρωί-βράδυ και τους ντόπιους να συνεχίζουν κανονικά την ζωή τους. Μετρό δεν υπάρχει στην πόλη, παρά μόνο τραμ, λεωφορεία και τραμ. Όμως οι αποστάσεις σε γενικές γραμμές είναι μικρές. Συν τοις άλλοις με όσους κάτοικους της πόλης μίλησα, οι περισσότεροι μου είπαν πως μακριά από το κέντρο υπάρχουν λίγα για να δει κάποιος (μόνο ο ζωολογικός κήπος και κάποια πάρκα ίσως).

Όπως και πολλές από τις πόλεις της πρώην ΕΣΣΔ, έτσι κι εδώ υπάρχουν πλατιοί δρόμοι, πάρκα και πλατείες και μεγάλα κτήρια. Αρκετά από αυτά ναι μεν θυμίζουν σίγουρα εκείνη την εποχή, όμως διαπίστωσα ότι οι Λετονοί δεν μένουν στο παρελθόν τους, προσπαθούν να εκσυγχρονίσουν την γενέτειρα τους και η μοντέρνα αρχιτεκτονική κάνει την εμφάνιση της συχνά – πυκνά. Εξάλλου πριν 3 χρόνια είχε τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, αφορμή για να ανεγερθούν ή να ανανεωθούν πολλά κτήρια. Επιπλέον θεωρείται ως μια από τις πόλεις με τα περισσότερα art nouveau κτήρια παγκοσμίως. Κάτι σίγουρα θετικό, αφού κάνει την Ρίγα να ακροβατεί μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης.

Κατά τον πρώτο βραδινό περίπατο, η Ρίγα έμοιαζε πραγματικά πανέμορφη. Κι αυτό γιατί το ημερολόγιο έδειχνε μόλις 3 Ιανουαρίου, συνεπώς η πόλη ήταν στολισμένη παντού με φώτα και λαμπιόνια. Ακόμα κι αν οι δρόμοι ήταν σχεδόν έρημοι μετά τις 21:00, αυτή η απόκοσμη ησυχία έδινε το κάτι άλλο. Διερχόμενος έτσι από το πάρκο Esplanade, μπόρεσα να δω ορισμένα από τα πιο φημισμένα ορόσημα της Ρίγα. Πρώτα ήταν ο Ρώσικος ορθόδοξος ναός της πόλης (Kristus Piedzimšanas pareizticīgo katedrāle), τον οποίο τίμησα και την επόμενη μέρα, ο οποίος χτίστηκε τον 19ο αιώνα και είναι ο μεγαλύτερος στην Βαλτική. Ενώ λίγα μέτρα παραπέρα συναντάει κανείς το Εθνικό Μουσείο Τέχνης και την Ακαδημία Τεχνών. Ωραίες εικόνες μου άφησε και το πάρκο Bastejkalna. Μπορεί το κανάλι που το διαρρέει να ήταν ως επί το πλείστον παγωμένο, όμως αυτό δεν εμπόδιζε τις πάπιες του να κινούνται ζωηρά. Στην μία μεριά του πάρκου αυτού είναι χτισμένο και το Μνημείο της Ελευθερίας (Brīvības piemineklis), προς τιμή των πεσόντων του πολέμου για την ανεξαρτησία της χώρας πριν 100 χρόνια.

Κάπως έτσι τελειώνει η πρώτη μέρα στην Ρίγα και το πρώτο μέρος του οδοιπορικού του The Travel Issue. Stay tuned γιατί σύντομα θα ακολουθήσει και το δεύτερο, με την περιήγηση στην Παλιά Πόλη, τα top μέρη για να επισκεφτείτε και να διασκεδάσετε, αλλά και ορισμένα tips.